Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ σε παιδιά που ξεφαντώνουν.

Στο τέλος θα πιστέψω πως για όλα φταίω εγώ...

Το μεγάλο εμπόδιο που έχουμε να ξεπεράσουμε δεν είναι, άραγε, πως είμαστε οι πρώτοι που κατηγορούμε τον εαυτό μας; Πρέπει, λοιπόν, ν' αρχίσουμε επεκτείνοντας την καταδίκη σε όλους, αδιακρίτως, ώστε να τη διαλύσουμε.
Καμία δικαιολογία, ποτέ, για κανέναν, ιδού η αρχή μου, εκ προοιμίου. Αρνούμαι την καλή πρόθεση, την ασύγνωστη πλάνη,το ολίσθημα, την ελαφρυντική περίσταση. Εγώ δεν ευλογώ, δεν απονέμω άφεση. Κάνω απλώς την πρόσθεση κι ύστερα:"Τόσο κάνει. Είστε διεστραμμένος, σάτυρος, μυθομανής, παιδεραστής, καλλιτέχνης, κλπ".

Αλμπέρ Καμύ.

Μόνο τέχνη.

«Στην τέχνη, ο λαός δεν αναζητά πλέον ανακούφιση και εξύψωση. Αλλά οι λεπτεπίλεπτοι, οι πλούσιοι, οι αργόσχολοι, αναζητούν το καινούργιο, το παράδοξο, το πρωτότυπο, το ασυνήθιστο, το σκανδαλώδες. Και εγώ, από τον κυβισμό και έπειτα, ικανοποίησα τους σοφούς και τους κριτικούς με όλες τις ευμετάβλητες σαχλαμάρες που μου έρχονταν στο κεφάλι, και όσο λιγότερο με καταλάβαιναν τόσο περισσότερο με θαύμαζαν. Με το να διασκεδάζω με αυτά τα παιχνίδια, αυτές τις κουταμάρες, αυτές τις σπαζοκεφαλιές, έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότης για ένα ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτη. Και σήμερα όπως ξέρεις είμαι διάσημος, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν βρίσκομαι μόνος με τον εαυτό μου, δεν έχω το κουράγιο να θεωρούμαι καλλιτέχνης με τη μεγάλη και την παλιά σημασία της λέξεως. Αυτοί ήσαν μεγάλοι ζωγράφοι, ο Τζιότο, ο Ρέμπραντ, ο Τισιανός, ο Γκόγια. Δεν είμαι παρά ένας κοινός σαλτιμπάγκος, που κατάλαβε το πνεύμα των καιρών του και εξήντλησε όσο καλύτερα μπορούσε τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η εξομολόγησή μου, πιο θλιβερή απ' όσο φαίνεται, αλλά έχει τη χάρη να είναι ειλικρινής».

Π. Πικάσο