...Τρεις μέρες πριν την αποχαιρέτησα. Tης το είχα επισημάνει. Όχι δεσμεύσεις πρόωρες. Μείνε για λίγο μόνη σου. Ασφαλίσου. Και αν νιώσεις μοναξιά, τις νύχτες όποιον θέλεις. Αλλά για λίγο. Χωρίς κουβέντες. Δυο ώρες – μετά αρχίζει η λύπη. Λίγο να σου πει ο μικρός πως είναι ορφανό, τέρμα. Αυτά είναι για δεσμούς. Δεν έχει άλλες δύο ώρες το μεθεπόμενο βράδυ. Εκτός κι αν έχεις κέφι για λυπημένες, τρυφερές αγκαλιές. Να την τώρα. Έξω από την πόρτα.
…Κοντά δυο χρόνια. Μόνο αυτός. Φωταγωγεί. Τον ερωτεύομαι. Τον στέφω. Τον εξοργίζω. Με εξοργίζει. Τον θέλω. Δεν τον θέλω. Δεν τον μπορώ. Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας. Έρωτας είναι, φίλη, τι νόμιζες;
(…)Πως το μεγαλειoδέστερο πράγμα στον κόσμο της γυναίκας είναι να διεκδικεί και να εκτίθεται. Τα έκανα και τα δύο. Μου άργησε το χατίρι μου. Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Κάποιος άλλος. Που δεν θα τον αγαπώ. Που θα μπορώ να κάτσω μαζί του δέκα χρόνια. Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν αγαπάς. Μπορείς και μένεις. Αυτό είναι όλο. Σημασία έχει να είσαι ήρεμη. Ψέματα. Σημασία έχει να αγαπάς. Δεν ξέρω. Μπερδεύτηκα. Φθινόπωρο σε λίγο, φίλη. Εξαγνιστική βροχή, σώμα που πάλι θα άπτεται. Με ό,τι το ανατριχιάζει…
Μαλβίνα Κάραλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου