Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή.
Ξεφτίλα-μοναξιά-απελπισία. Κι ανάποδα.
Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.
Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
...dosmoy tsigaro.
ΑπάντησηΔιαγραφή